Wekenlang was ik bezig met mijn eerste challenge. Op social media en via mijn blog liet ik weten dat hij eraan kwam en de inschrijvingen stroomden nog net niet binnen. Wat vond ik dit leuk! Samen met mijn sidekick besprak ik de onderwerpen voor de challenge en veranderde ik de volgorde. De werkboeken werden gemaakt en ook de video’s werden opgenomen. Alhoewel dat laatste enorm buiten mijn comfort zone lag deed ik het toch. De challenge zou de volgende dag van start gaan en opeens benauwde het me. Straks val ik door de mand..
Het liefst kroop ik ver weg onder de dekens
Aan de ene kant vond ik het enorm tof dat het eindelijk zover was. Ik had weken naar deze datum toegeleefd. Ook de deelnemers waren enthousiast en konden niet wachten. Wat kon er nog mis gaan? Voor mijn gevoel dus enorm veel. Ik kreeg het echt Spaans benauwd en kroop het liefst ver weg onder de dekens. Ik kwam wel weer uit bed als de challenge afgelopen was.
Wat gebeurde er met me?
Zelf snapte ik ook niks van mijn gevoel. Ik had me toch goed voorbereid? En ik had zelfs een sidekick in de vorm van Lein, De Personal Planner, die mijn werk onder ogen had gekregen. Zij vond het een mooie challenge en erg waardevol. En toch bekroop me het gevoel dat ik een bedrieger was. Dat ik knoerhard door de mand zou vallen met mijn zogenaamde expertise.
Ik bleek last te hebben van het imposter syndrome
Ik uitte mijn gevoelens aan een van de deelnemers. Klinkt vreemd, maar ik ‘ken’ haar echt al jaren en om een of andere reden durfde ik dat dus wel. Ik vertelde haar dat ik bang was door de mand te vallen. Dat ik alleen maar denk dat ik ergens verstand van heb, maar dat dus niet zo is. Haar antwoord bleek voor mij een enorme eyeopener. Want.. zo zei ze.. er was een woord (of ja twee woorden dus) voor mijn gevoel. Namelijk het imposter syndrome.
Het imposter syndrome weerspiegelt de overtuiging dat je een ontoereikende en incompetentie mislukking bent. Ondanks het bewijs dat je bekwaam en behoorlijk succesvol bent. (bron: themuse.com)
Affirmaties hielpen me er doorheen
Zij gaf me de tip om hardop een aantal zinnen tegen mezelf te zeggen. En te herhalen. Oftewel, affirmaties te gebruiken.
- Ik ben goed in wat ik doe
- Ik weet waar ik het over heb
- Ik kan heel goed mensen helpen
- Ik weet waar mensen tegenaan lopen en kan ze hier mee helpen
Allemaal zinnen die ik tegen mezelf bleef herhalen. Ik schreef ze zelfs op en plakte ze tegen mijn beeldscherm. En weet je, ik vond het nog steeds spannend. Maar het gevoel van ‘ik weet niet wat ik doe’ en ‘straks val ik door de mand’ verdween wel. Het grappige is wel: ik ben zelf een grote motivator als het om anderen gaat. Ik zie hun talent en wat ze allemaal kunnen, al geloven ze dat zelf niet altijd. Maar voor mezelf blijft het lastig.
Ik besef me ook dat ik vaker last heb van dat imposter syndrome. Dat dit mij in het verleden ook veelvuldig heeft tegen gehouden. Maar vanaf nu niet meer. Ik had de affirmaties al ontdekt door Dagmar Valerie, mijn coach, maar ga ze nu nog vaker inzetten.
Heb jij ook al eens last gehad van het imposter syndrome? Wat heb jij gedaan om er vanaf te komen?